ხანდაზმულ ქალს სილამაზის სალონიდან დასცინეს და გააძევეს მისი ვარცხნილობის გამო: ერთი საათის შემდეგ ის დაბრუნდა — და თმის ოსტატები საშინლად ინანებდნენ თავიანთ საქციელს 😢🫣
სილამაზის სალონში შევიდა დაახლოებით სამოც წლამდე ქალი. ხელში ეჭირა ფოტო — ოდნავ ნაჩხაპნი, ფერმკრთალი კუთხეებით.
ფოტოზე გამოსახული იყო ლამაზი ქალი — მოკლე, მოვლილი თმითა და თბილი ღიმილით.
ქალი არადამაჯერებლად გამოიყურებოდა: ოდნავ მოხრილი იდგა, თვალები აქეთ-იქით აცეცდა, თითებით ნერვიულად ათამაშებდა ფოტოს.
სალონის შესასვლელთან მას მიესალმა ადმინისტრატორი — ახალგაზრდა, მკვეთრი მაკიაჟითა და თავდაჯერებული ღიმილით.
— რით შემიძლია დაგეხმაროთ? — იკითხა მან, ქალს ზემოდან დააკვირდა.
— ხომ არ გყავთ თავისუფალი ოსტატი? — მორიდებით ჰკითხა ქალი.
— დიახ, რა თქმა უნდა. გთხოვთ, შემოდით.
ქალი ნელა მიუახლოვდა სავარძელს, სადაც მას სტილისტი ელოდა. მან გაუღიმა, მაგრამ თვალებში სიცივე იგრძნობოდა.
— დასხედით, — თქვა მან. — რას გავაკეთებთ დღეს?
ხანდაზმულმა ქალმა თავი დახარა და გაუწოდა ფოტო. ხმა უკანკალებდა.
— შეგიძლიათ ზუსტად ასეთი ვარცხნილობა გამიკეთოთ? — ჩუმად იკითხა. — ეს ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია.
ოსტატმა შეხედა ფოტოს და ირონიულად ჩაიღიმა.
— ბებო, მართლა სერიოზულად ამბობთ? ასეთი ვარცხნილობა თქვენ არ შეგეფერებათ, — თქვა მან სიცილით.
— მაგრამ… ძალიან მინდა ზუსტად ასეთი. გთხოვთ, — თითქმის მუდარით უპასუხა ქალი.
— შემიძლია, რა თქმა უნდა, — უპასუხა ოსტატმა, — მაგრამ არა თქვენთვის.
შემობრუნდა კოლეგებისკენ და ხმამაღლა თქვა:
— გოგოებო, ნახეთ, რას ითხოვს ეს ბებო! თავი მოდელი ჰგონია. თუ ამას გავუკეთებ, მერე სირცხვილით დავიწვები!
სალონში სიცილი ატყდა.
ვიღაცამ თქვა: „ალბათ პაემნზე მიდის!“
სხვა მიამატა: „ან პანაშვიდზე — ეფექტურად მაინც იქნება!“
ქალი შუა დარბაზში იდგა, თავი ჩამოწეული.
თითებით ისე მაგრად უჭერდა ფოტოს, რომ ის სულ დაიკუჭა.
თვალებში ცრემლი უბრწყინავდა, მაგრამ არ იტირა.
სიტყვის უთქმელად შეტრიალდა და გავიდა.
ერთი საათის შემდეგ ქალი იმავე სალონში დაბრუნდა.
ოსტატები შოკში იყვნენ ნანახით —
და მწარედ ინანეს თავიანთი საქციელი 😱😢
კართან იდგა იგივე ქალი — მაგრამ ახლა ვეღარ იცნობდი.
მოწესრიგებული თმა ნათურების შუქზე ანათებდა, მსუბუქი მაკიაჟი სახის ხაზებს უსვამდა, და მის იერ-განწყობაში თავდაჯერება იგრძნობოდა.
ხელში ისევ ის ფოტო ეჭირა, ოღონდ ახლა აღარ მალავდა — ამაყად აჩვენებდა.
სალონში სიჩუმე ჩამოვარდა. თვითონ ადმინისტრატორიც კი გაშეშდა.
— აბა, გოგოებო, — მშვიდად თქვა მან, როცა მიუახლოვდა. — სხვა სალონში პატივისცემით მიმიღეს. მომისმინეს, არ დამცინეს, არ გამკიცხეს. და ზუსტად ის გააკეთეს, რაც თქვენ ვერ შეძლეთ.
პაუზა გააკეთა და დაბნეულ სახეებს შეხედა.
— თქვენ კი არც კი სცადეთ, რომ მომესმინეთ, — გააგრძელა მან. — თქვენთვის უფრო მარტივი იყო დაცინვა, ვიდრე სიკეთის გამოჩენა. მე უბრალოდ ვარცხნილობა არ მინდოდა. დღეს ჩემი შვილის ქორწილია. ათი წელია თმა არ დამივარცხნია და მაკიაჟი არ გამიკეთებია — იმ დღიდან, რაც ქმარი დავკარგე. დღეს მინდოდა ლამაზი ვყოფილიყავი მისთვის. ჩვენი ორივესთვის.
სიჩუმე თითქმის ხელშესახები გახდა. არცერთ ქალს არ აუწევია თვალი.
— იმედი მაქვს, — თქვა სევდიანად, — როცა თქვენ თავად დაბერდებით, ვინმე შეგახსენებთ ამ დღეს. და გაიგებთ, როგორ ტკივილს იწვევს ზოგჯერ ერთი სიტყვა.
უკვე მიდიოდა, როცა მოტრიალდა:
— სხვათა შორის, თქვენი სალონის მფლობელი ჩემი ძველი მეგობარია. მგონი, გაუხარდება, რომ გაიგოს, რა „საოცარი“ თანამშრომლები ჰყავს.
ის ღიმილით — მშვიდად და ამაყად — გავიდა, და უკან მხოლოდ სუნამოს სუნი და მძიმე სიჩუმე დატოვა.
