ცივი ზამთრის დილა იყო. ავტობუსი ნელა მიდიოდა თითქმის ცარიელ გზაზე. ფანჯრიდან თოვლი ნელა ცვიოდა, ხოლო სალონში მხოლოდ რამდენიმე მგზავრი იჯდა — ყველა ჩუმად იყურებოდა ფანჯრიდან. მძღოლი მშვიდად მიჰყვებოდა ჩვეულ მარშრუტს, როცა მოულოდნელად გზაზე ბნელი ლაქა დაინახა.
მან დაამუხრუჭა, დააკვირდა — ეს ნაგავი არ იყო. ეს იყვნენ პატარა ლეკვები, მთელი გუნდი, ერთმანეთზე მიკრულები გზის შუაგულში. ისინი არ მოძრაობდნენ, თითქოს რაღაცას ელოდნენ. მძღოლმა დაიბაზინა, მაგრამ არც ერთი არ განძრეულა.
ამიტომ გაჩერდა, ჩართო ავარიული შუქები, გადავიდა ავტობუსიდან და წინ წავიდა. ლეკვებმა, როგორც კი დაინახეს, გადაინაცვლეს გვერდზე — თითქოს გზას უთმობდნენ. და მაშინ მან რაღაც საშინელი დაინახა. 😱😱
მათ წრეში იწვა პატარა ბიჭი — ხუთ წელზე ნაკლები ასაკის. შიშველი თავით, გაყინული, ერთი ფეხი უცნაურად გადაკეცილი. ლეკვები გარს ედგნენ, თითქოს იცავდნენ და ათბობდნენ.
მძღოლმა სწრაფად შეამოწმა სუნთქვა — ბავშვი ცოცხალი იყო, მაგრამ ძალიან სუსტი. მან ხელში აიყვანა და ავტობუსში შეიყვანა. მგზავრები ჩუმად გადგნენ, ვიღაცამ შარფი მოიხსნა, ვიღაცამ პლედი გადასცა.
მან რომ სასწრაფო გამოიძახა, ლეკვები მაინც არ წასულან. ისინი ავტობუსის კართან იდგნენ, წკმუტუნებდნენ და ბავშვს უყურებდნენ. თითქოს ესმოდათ, რომ საკუთარ საქმეს ასრულებდნენ.
როცა მედიკოსები მივიდნენ, თქვეს, რომ ბავშვი სასწაულით გადარჩა — მხოლოდ იმ სითბოს წყალობით, რაც ლეკვებმა მისცეს.
მოგვიანებით გაირკვა, რომ ბიჭი სახლთან ახლოს დაიკარგა, დაეცა და ვერ წამოდგა. ლეკვებმა ის ღამით იპოვეს და დილამდე არ მიტოვეს, სანამ ავტობუსის მძღოლმა ისინი არ შენიშნა.
იმ დღიდან მძღოლი ხშირად იხსენებდა მომხდარს. ამბობდა, რომ ცხოვრებაში არაფერი უნახავს უფრო ამაღელვებელი — როგორ შეიძლება პატარა ცხოველები უფრო თანაგრძნობით მოიქცნენ, ვიდრე ადამიანები.
