ჩემი ვაჟი მხოლოდ ექვსი წლის იყო, როცა მოულოდნელად რეანიმაციაში მოხვდა. ორი თვე უგონოდ იწვა საავადმყოფოში. ქალაქის საუკეთესო ექიმები ცდილობდნენ მის გადარჩენას, აძლევდნენ ახალ-ახალ მკურნალობის გეგმებს, მაგრამ შედეგი არ იყო.
მე დღე და ღამე ვიჯექი მის საწოლთან, ვლოცულობდი და სასწაულს ველოდი. მაგრამ დრო გადიოდა, და ექიმები სულ უფრო ხშირად ამბობდნენ:
— უნდა ვიფიქროთ აპარატების გამორთვაზე. შანსები თითქმის ნულია.
არ მჯეროდა, მაგრამ იმედი ნელ-ნელა ქრება.
ერთ დღეს ჩემს ქალიშვილთან ერთად შევედი პალატაში. ის დაჯდა ძმის გვერდით, დიდხანს შეჰყურებდა და უცებ თქვა:
— მამა, ვიცი, რატომ არ იღვიძებს ძამიკო.
— კი, ჩემო ძვირფასო, ის ძალიან ავადაა, — ამოვიოხრე.
— არა, მამა. ექიმის ბრალია.
— შვილო, არასწორად გესმის. ექიმები აძლევენ წამლებს, რომ მალე გაიღვიძოს.
— არა, მამა, ყველაფერი დავინახე.
— და რა ნახე, ჩემო გოგონავ?
მაშინ მითხრა საშინელი რამ 😱😨.
მისი თქმით, ყოველ ღამეს ერთსა და იმავე დროს მოდიოდა იგივე ექიმი. დაინახა, როცა ეგონა, რომ მე მეძინა სკამზე. მივიდა ძმისთან, გაუკეთა ნემსი და ჩუმად უთხრა: „არ გაიღვიძო.“
처음ში არ დავუჯერე, მაგრამ გადავწყვიტე, გამერკვია. ერთ მეგობარ მედპერსონალს ვთხოვე, დერეფნის კამერების ჩანაწერები ეჩვენებინა. და მართლაც – ღამის სამ საათზე ექიმი შედიოდა პალატაში, მიუხედავად იმისა, რომ იმ ღამით მორიგე არ იყო.
დოკუმენტების შემოწმებისას გაირკვა, რომ ნახევარი წამალი, რაც მან მისცა, ისტორიაში არ იყო აღნიშნული. ანალიზებმა აჩვენა, რომ ბავშვს აძლევდნენ ძლიერ დამამშვიდებლებს, რომლებიც სუნთქვას და ტვინის აქტივობას თრგუნავდა.
დავიძახე გამოძიება. აღმოჩნდა, რომ ექიმი მიძულდა. წლების წინ, როგორც იურისტს, დავეხმარე მის ძმის დაპატიმრებაში. ახლა შურს იძიებდა – ჩემი შვილის მეშვეობით.
ექიმი დააპატიმრეს. ჩემი ვაჟი სასწრაფოდ გადაიყვანეს სხვა კლინიკაში და ინტენსიურად უმკურნალეს. ერთი კვირის შემდეგ, როცა კვლავ მის საწოლთან ვიჯექი, მისი პატარა ხელი მოულოდნელად შეეხო ჩემსას. ნელა გაახილა თვალები.
ავტირდი და ჩუმად ვუთხარი:
— მადლობა, ჩემო შვილო. შენ დაბრუნდი.
ჩემ გვერდით იდგა ჩემი ქალიშვილი – ის, ვინც თავისი ბავშვური სიმართლით და ყურადღებით გადაარჩინა ძმის სიცოცხლე.
