1947 წელს ქალაქის ციხეში მოხდა შემთხვევა, რომელიც დღემდე არავის დავიწყებია.
საკანში №3 იჯდა პატიმარი, რომელსაც სულ რამდენიმე დღე ჰქონდა დარჩენილი.
ის სამშობლოს ღალატში ცნეს დამნაშავედ, თუმცა ბოლო წუთამდე ამტკიცებდა, რომ უდანაშაულო იყო.
მაგრამ არავინ უსმენდა.
16 სექტემბერს მას უნდა დაემშვიდობებინა სიცოცხლე ხალხის თვალწინ.
ბოლო ღამეს ზედამხედველი შევიდა საკანში.
ცივ იატაკზე მუხლებზე ჩახუტებული იჯდა კაცი და კანკალებდა სიცივისა და სასოწარკვეთისგან.
— „გაიღვიძე,“ — უთხრა მცველმა. — „ბოლო სურვილი გაქვს.“
— „გამიშვით. მე მოღალატე არ ვარ…“
— „ეს არ მოხდება. სხვა რამე მოიფიქრე — საჭმელი, ღვინო, მღვდელი…“
პატიმარმა ცრემლიანი თვალები ასწია:
— „ჩემი ბოლო სურვილი ჩემი ნაგაზი ვნახო. მინდა დავემშვიდობო.“
მცველმა ცოტა იფიქრა და დათანხმდა.
ერთი საათის შემდეგ ძაღლი საკანში შეიყვანეს.
როგორც კი პატრონი დაინახა, მაშინვე მივარდა, კუდს აქიცინებდა და ხელებს ულოკავდა.
კაცმა ის მაგრად მოეხვია, თითქოს ეშინოდა, რომ ეს უკანასკნელი ჩახუტება იყო.
ის ეფერებოდა, ბეწვს ეხვეოდა და ჩუმად ტიროდა.
ძაღლი პატრონთან ერთად დარჩა მთელი ღამე, არავის აძლევდა შანსს მიახლოებულიყო.
დილით, როცა მცველები შევიდნენ, ისინი შიშით გაშეშდნენ.
კაცი იატაკზე უსულოდ იწვა, მის მკერდზე კი თავჩამოდებული ნაგაზი ეგდო.
ის არ იძვროდა ადგილიდან და ყვიროდა ყველას, ვინც მიუახლოვდებოდა.
ამბობდნენ, რომ გულმა უღალატა,
მაგრამ ქალაქმა სხვა რამ დაიმახსოვრა — ერთგული ძაღლი, რომელმაც პატრონი ბოლო წამამდე გაათბო და არავის მისცა მათი დამშვიდობება დაერღვია.
კაცი გარდაიცვალა არა როგორც მოღალატე, არამედ როგორც ერთგული მეგობარი კეთილი გულით.
