უკვე წლებია ქალაქის საავადმყოფოში მედდად ვმუშაობდი. ყოველდღე — ათობით პაციენტი, მკაცრი წესები, პროტოკოლები. მეგონა, ყველაფერი ვიცოდი. მაგრამ ბედი სხვა გამოცდას მიმიმზადებდა.
სამსახურიდან დამითხოვეს იმიტომ, რომ პირველადი დახმარება აღმოვუჩინე უსახლკარო და ბინძურ კაცს — მაგრამ რამდენიმე დღეში მოულოდნელი რამ გავიგე.
იმ დღეს დერეფანში გამოჩნდა კაცი — დახეული ტანსაცმლით, დაბინძურებული თმითა და წვერით, მძაფრი სუნით. თვალებში ტკივილი და უიმედობა ჩაჰყურებდა.
„უსახლკაროაო…“ — გავიფიქრე.
წესების მიხედვით, საბუთების გარეშე პაციენტებს არ ვიღებდით. მაგრამ ის მკერდზე იჭერდა ხელს და სუსტი ხმით ამბობდა:
„მტკივა… ძალიან მტკივა…“
ვეღარ გავძელი. სკამზე დავსვი, წნევა გავუზომე, შპრიცი გავუკეთე და ჟანგბადი მივაწოდე. სუნთქვა დაუმშვიდდა, ფერი დაუბრუნდა. კაცმა მადლობა გადამიხადა და წავიდა.
მალე მთავარმა ექიმმა დამიბარა:
„წესები დაარღვიეთ. დათხოვილი ხართ.“
ცივი გულით გამოვედი ოთახიდან.
რამდენიმე დღეში, საღამოს, ჩემს სადარბაზოსთან იგივე კაცი დავინახე — ახლა უკვე სუფთად ჩაცმული, ელეგანტური, საათით ხელზე.
„თქვენ… ის ხართ?“ — ვკითხე დაბნეულად.
„დიახ,“ — მითხრა ღიმილით. — „იმ დღეს ავარიაში მოვყევი, შოკში ვიყავი და ვერაფერს ვიხსენებდი. თქვენ გადამირჩინეთ სიცოცხლე.“
გაირკვა, რომ ის წარმატებული ბიზნესმენი იყო. როცა შეიტყო, რომ სამსახურიდან დამითხოვეს, თავად გამომძებნა.
„ვაფასებ ადამიანებს, რომლებიც გულით მოქმედებენ,“ — მითხრა. — „გნებავთ, ჩემთან იმუშაოთ პირად მედდად?“
ასე ერთ ჩვეულებრივ მედდას ცხოვრება სრულიად შემეცვალა.
ბედმა დამსაჯა დათხოვნით, მაგრამ მაჩუქა ახალი გზა და მაჩვენა, რომ სიკეთე არასოდეს იკარგება.
