მე 42 წლისამ დავქორწინდი და ბოლო 20 წელზე მეტი გავატარე ერთად. გვყავს ორი შესანიშნავი შვილი, თუმცა წლების მანძილზე ჩვენი გრძნობები ჩაქრა.
ცხოვრება პიროვნების გვერდით, რომელიც მხოლოდ აღიზიანებს, აუტანელია. ეს ბედი ავირჩიე — დამოუკიდებელი დარჩენის, ვიდრე უბედურ ქორწინებაში ყოფნის.
წლები გავიდა. ჩემი ქალიშვილი უკვე გათხოვებულია, ხოლო ვაჟი, მიუხედავად მარტოდ ყოფნისა, დამოუკიდებლად ცხოვრობს. ერთ დღეს მივხვდი, რომ მთელი ჩემი ცხოვრება შვილებსა და სამსახურზე ტრიალებდა — სად დავრჩი მე? ნუთუ მეც არ ვიმსახურებ ბედნიერებას?
წელიწადზე მეტი გავიდა და გადავწყვიტე შევცვალო რამ – დარეგისტრირდა თბილისის ონლაინ სერვისში. სწორედ იქ გავიცანი ალექსეი. მეგობრულად ვესაუბრეთ, თუმცა მალევე ვიგრძენით, რომ შორის ჩვენს შორის იყო რაღაც მეტი.
მიდრესზე სასიცოცხლო ნდობით ვიყავით მიპყრობილები – ჩვენი ასაკისთვის დრო ყველაზე მთავარი იყო და აღარ ვთხოვდით ბედნიერებისთვის.
ალექსეი აღმოჩნდა კეთილი და მზრუნველი; მის გვერდით ახალგაზრდულად ვგრძნობ თავიანთობას. ცოტა ხნის წინ მან ხელი მთხოვა და მეც უეჭველად ვუთხარი „კი“. დავიწყეთ ქორწილის დაგეგმვა: ავარჩიეთ ჩავლილი რესტორანი, მიგვიღეს ღონისძიების წამყვანი და ფოტოგრაფი. 65 წლის ასაკში ნუთუ არსებობს შეზღუდვა სიყვარულისთვის?
ყველაზე რთული იყო, შვილებისთვის ეს ამბავი მეთქვა. დავსხი მაგიდა, მოვამზადე მათი საყვარელი კერძები და დაძაბულად ველოდი. მაგრამ მათი რეაქცია ძალიან მტკივნეული გამოდგა.
— „დედა, სერიოზულად? ქორწინება თქვენს ასაკში?“ — გაბრაზდა ჩემი გოგონა.
— „ხომ იცი, შესაძლოა მხოლოდ შენი ბინაა, რომ ელის?“ — შემომყვირა ჩემმა ვაჟმა.
ალექსეის ქალიშვილებიც ასე არ მიიღეს ამბავი.
მაგრამ ჩვენ ჩვენი ოცნება არ დავთმობთ! თუ ჩვენი შვილები ჯერ მზად არ არიან და არ სურთ ქორწინების ღირსებაში, ეს ცერემონია მხოლოდ ჩვენ ორისთვის იქნება. ბოლოსდაბოლოს, ასაკი მხოლოდ რიცხვია.
