ზღაპრულია, როგორც ვარსკვლავები ღამით ცაზე, უცვლელი ნათელის მომენტები წყვეტს ხშირად უხილავი და აღვიძებული სამყაროს ტურბულენციებს. წლების მოლოდინის შემდეგ საიმონმა ბოლოს გამოცადა ასეთი მომენტი – პირდაპირ თვალწინ, როდესაც იღებდა გადაწყვეტილებას, რომელიც სამუდამოდ შეცვლიდა მის ცხოვრებას.
მঞ্চა მზად იყო, ატმოსფერო დამუხტული იყო გრძნობით, როცა საიმონი ჩამძვრალი თითებით დააჭირა ღილაკს, რომელიც შეიცავდა პოტენციალს რაღაც განსაკუთრებულის შექმნისთვის. ეს იყო მომენტი, რომელსაც დიდხანს ელოდა – ოცნებებისა და იმედების სიმბოლო, რომელიც გადახლართული იყო მისი შინაგანი არსებით.
საიმონმა იგრძნო შიშისა და აღტაცების ძლიერი შერევა, რომელიც მის გულში ცეკვავდა, როცა ღილაკი დაემორჩილა მის შეხებას. ეს არ იყო სპონტანური გადაწყვეტილება, არამედ გათვლილი რისკი, რომელიც ნდობას მოითხოვდა.
მან მუხლებზე დადგა, სუნთქვა შეეკრა, თვალებში აისახა უხმო ლოცვა, როცა წინ მდგომს შეჰყურებდა. ეს იყო ფაქიზი ჟესტი, დიდი ძალის აღიარება, რომელიც იმამიერებელ სიმღერებში იდგა, რომლებმაც მის სიცოცხლეს მნიშვნელობა მისცეს.
„მეორედ მოიმღერე“, თქვა ძლივს გაგონილმა ხმამ, რომელიც ოთახს სავსე იყო ინტენსიური დაძაბულობით. ამ სამ მარტივ სიტყვაში იყო მთელი სამყარო საჭიროებისა და ღრმა სურვილის, აღეძრა მისი ხანგრძლივი ძილიანი ნაწილი.
საიმონისთვის მუსიკა იყო მეტი, ვიდრე ნოტები ქაღალდზე ან ლამაზი მელოდიები. ეს იყო წამყვანი ნავსაყუდელი, იმედის სხივი, რომელიც გზას უჩვენებდა გადარჩენისკენ და უთანამშრომლებდა ყველაზე ბნელ ღამეებს.
მაგრამ ამ გზაზე სიმღერამ დაკარგა თავისი ძალა და გახდა მისი ცხოვრების ფონური ნაწილი. დარჩა სიცარიელე მის გულში, ტკივილი, რომელიც ითხოვდა კვლავ შევსებას.
