კაპიუშონი მოვისწორე, ვცდილობდი დამემალა თმა — რომელიც უკვე ძალიან ცოტას და გათეთრებული ჰქონდა ქიმიოთერაპიის შემდეგ. მეტროში ბევრი ხალხი იყო და შევძელი კარებთან ჩამომჯდარიყავი. თავი დამშლილი მქონდა, სხეული მტკიოდა, თითოეული სუნთქვა რთულად მიედინებოდა.
ჩემს გვერდით დადგა დაახლოებით 60 წლის ქალი პატარა ბიჭთან, ალბათ ექვსი წლის. ბიჭი მაშინვე დაიკავა თავისუფალი ადგილი, ქალი კი ღრმად ამოიოხრა და მითხრა:
— ახალგაზრდა გოგონა, გთხოვთ, დამითმეთ ადგილი. გართულებულია დგომა.
თვითონ თავს ოდნავ ავწიე, ძალა მეკარგებოდა.
— მაპატიეთ, ვერ შევძლებ — ხმადაბლა ვთქვი, თვალს ვხუჭავდი — თქვენი შვილიშვილი თქვენთან მობრძანდეს.
მან ნატკენშვილმა დათვალიერა და ხმა აიმაღლა:
— როგორ ვერ შეგიძლია? ხომ ახალგაზრდა ხარ! სად არის შენი პატივისცემა? ჩემი ბიჭი ბავშვია, შენ კი — უბრალოდ ურჩხული ხარ! იყავით ყურადღებით, როგორ იქცევა!
ხალხი გარშემო დაიწყო ყურადღების მიქცევა, ზოგიც ჩურჩულით შეწყდა.
ამის შემდეგ გადავწყვიტე გავკეთებინა ის, რის შემდეგაც ქალი მრისხანედ შემომხედა, ბოდიში მომიხადა და ჩამოვიდა — არც კი თავის გაჩერებაზე. გაგრძელება 👇👇
მე ნელ-ნელა კაპიუშონი გადავიწიე უკან, გავაჩინე გამხდარი თავი და სევდიანად ვთქვი:
— მაქვს კიბო. ახლახანს გავიარე ქიმიოთერაპია. ამიტომ ვერ ვდგები. არ გთხოვ თანაგრძნობას, მაგრამ გთხოვ, არ დამღრიალო.
ქალი გაჩერდა. წუთით დუმილი ჩამოწვა.
ზოგმა ადამიანმა შემომხედა სხვაგვარად — არა შეშფოთებით, არამედ თანაგრძნობით და, შესაძლოა, პატივისცემით.
მე ისევ გავიკეთე კაპიუშონი, ვცდილობდი დამემალა სხვისი მზერისგან.
მეტროში — ჩვეულებრივი, გულგრილი სახეების შორის — თავს ძალიან მარტო და ძალმოსილად ვგრძნობდი. მითხარით, სწორად მოვიქეცი? ძალიან მტკიოდა, მაგრამ პატივს ვცემ დიდებს.
