ლუსი ერთ დროს ფიქრობდა, რომ მას ჰქონდა სიყვარულით სავსე ოჯახი და ბედნიერი ცხოვრება. მაგრამ განქორწინების შემდეგ — მას არაფერი დარჩა. ჰგავდა, რომ ამ სამყაროში არაფერი აღარ ჰქონდა ლუსის. მაგრამ შემდეგ ყველაფერი შეიცვალა, როდესაც მანქანა თითქმის დაეჯახა მას. სწორედ მაშინ შეხვდა დაკარგულ მეგობარს და მისი ცხოვრება ახალი მიმართულებით აიღო.
როდესაც იმ ოჯახურ ფოტოს ვუყურებდი, სიცილი თითქოს ჩემს გონებაში ისმოდა, დამცინავდნენ იმასთან, რაც დავკარგე.
ფოტოს დაფურცლავდა და ავხსნე მათი სახეებზე სიხარული — ასეთი მარტივი, გულახდილი ღიმილები, ერთად და მშვიდად.
გახშირდა ჩემი ყელი, ცრემლების გრძნობა გაკრიჭა, როდესაც ვფიქრობდი ჰარის, ჩემს შვილზე, რომელიც ახლა აღარ მეყო.
ის არც კი მპასუხობდა ჩემს ზარებზე და არ ისმენდა ჩემი მხარეს ამბავს. ჩემი ღალატიანი ქმარი ჯეიმსი ამისთვის იყო დარწმუნებული, რომ დავტოვე ისინი, რომ მე მათ მივატოვე.
„ლუსი, ყველაფერი კარგადაა?” — მის კინსლის ხმა დამისვენდა, ჩემი თვალები მიხვდა, მისი სუფთა სახლის რეალობას.
„ჰო — დიახ, მის კინსლი,” ვთქვი, სწრაფად ვწმინდავ თვალებს და მახინჯი ღიმილით ვტყუი.
„კარგად ვარ. უბრალოდ ცოტათი… დაღლილი.”
ის მორწმუნედ მიადევნებდა თვალს, თავი ოდნავ მიისწრაფა, თითქოს სიტყვები აწონებდა.
„ლუსი, ვიცი რომ ცოტა რთული პერიოდები გადიხარ,” თქვა მან მშვიდად, ცოტა უახლოვდება. „მაგრამ ვფიქრობ, დროა ვისაუბროთ.”
სიტყვები გიგონტივით დამარტყა. გული მომიჭდა, ვიცოდი რა შეიძლება მოხდეს.
„გთხოვ, მის კინსლი,” ვთქვი, ჩემი ხმა თითქმის ქრება, „გაიგებ უკეთესად, ვფიცავარ. ვიცი რომ ნელი ვიყავი, მაგრამ უფრო სწრაფად ვიმუშავე, ვიქნები მხიარული. ვპირდები.”
ის მომიკითხავდა და სევდიანი თანაგრძნობა ჰქონდა თვალებში.
„ეს მხოლოდ სიჩქარეზე არაა, ლუსი. ვხედავ რომ გტკივა, და ვიცი რომ ყველაფერს აკეთებ. მაგრამ… ჩემი შვილი ამ ყველაფერს აქვევს და მჭირდება ვინმე, ვინც ცოტათი სიმარტივეს მოუტანს სახლს, გესმის?”
გახშირდა და ყელი მქონდა საშინლად გამოშრებული.
