იური და მე ვმყვარვართ 25 წელია, და ამ კომ შემთხვევაში მისი განსაკუთრებული მიდგომა საჩუქრების მიმართ უკვე შევეჩვიე. მათ ყოველთვის… პრაქტიკული ხასიათი ჰქონდათ. ჩაიდანი, თეფშების ნაკრები, ტოსტერი – იურად თითქოს დარწმუნებული იყო, რომ საუკეთესო საჩუქარი ცოლისთვის არის რაიმე საკეთილდღეო ნივთი სახლში.
ბები ვიწუწუნებდი, ვბრაზობდი, შემდეგ ვეგუებოდი. კონკრეტულად რამე მოთხოვნას აზრი არ ქონდა: მან ყოველთვის თავისი გზით მოქმედებდა. დროის გავლით, მივხვდი რომ არ უნდა მელოდინა რამე განსაკუთრებული.
ამ წელსაც არაფერი შეცვლილა. ჩემს ასაკში შევედი — 48 წლის გავხდი. დღე ჩვეულ რეჟიმში წარიმართა: საძინებელი, საუზმე, სამსახური. იურმა მაშინაც ეძინა, როცა მივდიოდი, კარი გახსნილად დავხმარე. დღე იმავესი იყო. თანამშრომლებმა დაბალნა, გვაჩუქეს ყვავილები და პატარა ტორტი გვქონდა. მაგრამ, შიგნით რაღაც მაწუხებდა — იურამ არც დაურეკავს. არც ერთი შეტყობინება და არც ერთი „გილოცავ დაბადების დღეს, ლესიკა“.
საღამოს გულში შიში მომდიოდა. რაღაც მცოდნია.
„ვნახე შენი იურა კაფეში,“ – ჩუმად მითხრა ერთმა კოლეგამ და ხმას ჩაუწია. „ყვავილებით ერთად იჯდა, ვიღაცას ელოდებოდა…“
გული ამიჩქარდა. კაფე? ყვავილები? იურად არასდროს უყიდია ყვავილები მიზეზის გარეშე. და ბოლო დღეებში მისი სამსახურში ხშირად დაგვიანება ეჭვიანობდა. ერთ საღამოს საერთოდ არ დაბრუნდა, თქვა, მეგობართან ღამობდა…
ვქონდი გულისცემა მკვეთრი, ოფლი ხელებზე. ვეღარ ვიფიქრე, ავიღე პალტო და კაფისკენ წავედი მთელი სისწრაფით. დარბაზში გავრბოდეს და გული ჩავარდნილი მქონდა. რაც თუ იმ გამიმეობათოდა? ან იქნებ ჩემი დაბადებისდღეს ინაცვლებდა სხვა ქალთან…
ვლანდავ დარბაზში და თვალებით შევავლე ოთახს. და იქ იუდრა დავინახე. ფანჯარასთან დაჯდა, ხელში ჭიქა ყვავილებით. მარტო.
-მოვა. – მითხრა მას გაყავი თვალები და გამიღიმა.
ჩემი გაბრაზება არ დავიწყნარებულა.
– შენ აქ ხარ, როდესაც მე ვმუშაობ და არც კი გიხსენია ჩემთვის დაბადებისდღე?!
მშვიდად დამადო ხელი ჩემს ხელს:
– მოიცადე… მე მსურდა სიურპრიზი გამეკეთებინა. ველოდი, როდის დატოვებდი ოფისს, რომ ჩამოხვიდოდი აქ.
ჩავხედე გაოცებით:
– რა…?
მომაწოდა ყუთი დიდი ყურადღებით შეფუთული, ფოთოლებით მოჭრილი. გავხსენი: ოქროს ყელსაყურები. ისინი, რომლებიც დავნებოდი, მაგრამ არასდროს მითხრა. ცრემლები მომადგა სახეზე.
მე ველოდი უარესს, და მას… მას უნდოდა, რომ ეს დღე გამოგვეხატა განსაკუთრებული.
ამ საღამოს დიდხანს ვლაპარაკობდით და ვიცინოდით კაფეში. პირველად ფუნქ ხელი მომხარაგით, თმასა და სახლზე საუბარი არ იყო, არამედ უბრალოდ ჩვენზე.
არასდროს დავივიწყებ ამ დაბადების დღეს.
