როცა ჯონ ტრავოლტა მსოფლიოში ცნობილი გახდა, ის იყო ექვსი შვილის ყველაზე პატარა წევრი ჩვეულებრივი ამერიკული ოჯახიდან, ენელვუდი, ნიუ ჯერსი. ოჯახში განსაკუთრებული ატმოსფერო სუფევდა – მისი დედა, ჰელენ ცეცილია, მსახიობი და მსახიობობის მასწავლებელი იყო. მის წყალობით ჯონმა ბავშვობიდანვე თეატრალური და სცენური გამოცდილება მიიღო. როდესაც მისი თანატოლები ველოსიპედით მოძრაობდნენ, ფეხბურთს თამაშობდნენ ან ქუჩებში დარბოდნენ, ჯონი კონცენტრირებულად ივარჯიშებდა ცეკვის მოძრაობებს, სწავლობდა დიალოგებს და რეგულარულად დადიოდა მსახიობობის გაკვეთილებზე. სცენა მისთვის მთელი სამყარო იყო – ადგილი, სადაც თავისუფლად იყო საკუთარი თავი.
16 წლის ასაკში ტრავოლტამ რთული, მაგრამ მომწიფებული გადაწყვეტილება მიიღო: სკოლა დატოვა. ეს არ იყო უბრალოდ მოზარდობის აჯანყება, არამედ შეგნებული ნაბიჯი მის ოცნებებისკენ. მას შესთავაზეს როლი ბროდვეის შოუში და იცოდა, რომ უარი ვერ ეტყოდა. აირჩია მსახიობის გზა – რთული, დაუდასტურებელი და სავსე მოლოდინებით.
მისი პირველი დიდი წარმატება იყო მუსიკალის „გრისი“ ტურნე – ბევრად ადრე, ვიდრე ფილმი მსოფლიო კინოკლასიკად იქცა. დენის ზუკოს როლში მან მომხიბლა მაყურებელი და ინდუსტრია თავისი ქარიზმით, ცეკვის ტალანტით და სცენური აქტიურობით.
ნამდვილი წარმატება მოჰყვა ფილმ „სატერდეი ნაით ფივერზე“. ტონი მანეროს როლში, ახალგაზრდა ბიჭი ბრუკლინიდან, რომელიც დღისით სუპერმარკეტში მუშაობდა და ღამით ცეკვავს, გახდა აიკონა. ფილმმა ოსკარის ნომინაცია მოუტანა და დაიწყო ახალი ეპოქა პოპკულტურაში. შემდეგ კი მოჰყვა მუსიკალი „გრისი“, რომელმაც ის 70-იანების ვარსკვლავად აქცია.
პატარაობიდანვე ტრავოლტას სცენის გარდა მეორე დიდი გატაცება ჰქონდა – ავიაცია. ის შეპყრობილი იყო თვითმფრინავებით – კითხულობდა სპეციალურ ჟურნალებს და ოცნებობდა, რომ ერთხელ თვითონ იფრენდა. ბევრისგან განსხვავებით, მან არასდროს დაივიწყა ეს ბავშვობის ოცნება და 22 წლის ასაკში მოიპოვა პილოტის მოწმობა.
შემდგომში ის მართავდა არა მხოლოდ კერძო თვითმფრინავებს, არამედ იყიდა Boeing 707, რომელიც გარკვეულ პერიოდში მისი ქონების ტერიტორიაზე იდგა. თვითონაც ფრენაზე მიდიოდა, მხარს უჭერდა ჰუმანიტარულ მისიაებს, მონაწილეობდა საჰაერო შოუებში და მუდამ ამბობდა: „ცა არის ჩემი მეორე სცენა.“
დიდი წარმატების მიუხედავად, ჯონ ტრავოლტა ყოველთვის თბილი და თავმდაბალი დარჩა. კოლეგები და ჟურნალისტები სილამაზით, გახსნილობით, დახმარებით და პროფესიონალიზმით ახასიათებდნენ. არასდროს ეძებდა სკანდალებს, იშვიათად ფიგურირებდა ჭორებში და მჯობნოდა თავისი სამუშაოს შესახებ საუბარი, ვიდრე საკუთარ თავზე.
მისი ცხოვრება რთულ მომენტებს შეიცავდა, მაგრამ ღირსება და შინაგანი სიმშვიდე შეინარჩუნა. ინტერვიუებში ხშირად აღნიშნავს ოჯახის მნიშვნელობას, საყვარელი ადამიანების მხარდაჭერას და მადლიერებას ცხოვრებისადმი.
დღეს ჯონ ტრავოლტა ბევრად მეტია ვიდრე მსახიობი – ის მთელი ეპოქის სიმბოლოა. მისი ფილმები თაობებს უყვართ, მისი როლები დაუვიწყარია და მისი გზა ინსპირაციას აძლევს ყველას, ვისაც სურს სცენა, ცა ან უკეთესი ადამიანობა.
მან დაამტკიცა: სავსე გრძნობით სამუშაოდ, ძლიერი შრომით და თავის რწმენით ადამიანს შეუძლია ძალიან მაღლა ავიდეს. არასდროს ეცადა „ვარსკვლავად“ იქცეს – უბრალოდ აკეთებდა იმას, რასაც უყვარდა. სწორედ ამიტომაა ის ერთ-ერთი ყველაზე პატივსაცემი და საყვარელი არტისტი ჩვენს დროში.
