ჩემმა შვილმა მაშინვე მითხრა, რომ გამეხსნა კონვერტი.
— დედა, აუცილებლად უნდა ნახო, რა გაჩუქეთ! — მითხრა მან.
— ხომ იცი, რომ არ მიყვარს, როცა ფულს მჩუქნიან. ეს მოსაწყენია.
— დედა, ეს არ არის ფული. ნახავ, მოგეწონება.
გავხსენი კონვერტი და ვნახე 10-დღიანი საგზური თერმულ კურორტზე სრული პროგრამით: მასაჟები, თბილი წყაროები, დაბალანსებული კვება.
— ოჰ, — ვთქვი, როცა ვნახე საჩუქარი. — და ეს იდეა როგორ მოგივიდათ?
— საჩუქარი არ მოგწონს? — მკითხა სიძემ დაბნეულად.
დავდუმდი, სიტყვებს ვეძებდი. ერთი მხრივ, კურორტზე წასვლა კარგ ჟესტად ითვლება. მაგრამ მეორე მხრივ — ვისთვის? ჩემთვის, ენერგიული და სიცოცხლით სავსე ქალისთვის?
— მადლობა, რა თქმა უნდა — დავიწყე — მაგრამ თერმული კურორტი? ეს ხომ უფრო ხანში შესულებისთვისაა, არა?
— დედა, ეს ჩვეულებრივი კურორტი არ არის. იქ მთებია, სუფთა ჰაერი, მშვენიერი ბუნება. კიდევ, კომფორტული ნომრები და უამრავი აქტივობაა!
— აქტივობა? პენსიონერთა ბალები? — ირონიულად ვუთხარი. — შვილო, ხომ იცი, რომ ასეთ ადგილები არ მომწონს. არ მსურს დროის გატარება ბევრად უფროსებთან ერთად.
— დედა, მაგრამ ხომ გინდა დასვენება? ეს უნიკალური გამოცდილებაა!
თავი გავაქნიე. რატომ მხედავენ ხანდაზმულად? ჯერ არ ვარ მზად, რომ ასაკოვანთა გარემოში გავატარო დრო.
— დასვენება სხვანაირადაც შეიძლება — ვთქვი ემოციურად. — რატომ არ იფიქრეთ ისეთ მოგზაურობაზე, სადაც თავს ცოცხლად ვიგრძნობდი?
სიძემ, შეამჩნია დაძაბულობა და სცადა ჩარევა.
— უბრალოდ გვსურდა ცოტა მოდუნებულიყავი, დედა. გვეგონა, ეს სასარგებლო იქნებოდა.
— სასარგებლო? იქნებ 70 წლის ვინმესთვის, ვინც თერმულ აუზში სიამოვნებას პოულობს, მაგრამ მე არა! — ვეღარ დავმალე იმედგაცრუება.
ვიგრძენი, როგორ გამეცალა ენერგია და ცრემლები თვალებზე მომადგა. შვილმა და სიძემ მადლობა გადამიხადეს ვახშამისთვის და წავიდნენ სიტყვების გარეშე. არც კი მოიბოდიშეს. მარტო დავრჩი მაგიდასთან, ხელში იმ აბსურდული კონვერტით.
რა იმედგაცრუებაა! ვერ ვიჯერებ, რომ შვილი ასე მხედავს.
